środa, 9 października 2013

Rodzaje wiązań obudowy drewnianej

Wiązanie polskie 


Wymaga wykonania w grubszym końcu stojaka półokrągłego wycięcia, tzw. olunku, w którym to wycięciu spoczywa stropnica. Olunek (rys. 3) wykonuje się cylindryczną piłą mechaniczną na powierzchni lub siekierą na miejscu zabudowy.

 
 
Rys.3. Wiązanie polskie

a) olunek dobrze wykonany
b) olunek źle wykonany

Wiązanie polskie jest łatwe do wykonania i pracuje dobrze przy nacisku pionowym na stropnicę. Przy nacisku bocznym stojaki mają tendencję do zsuwania się do wyrobiska. W takich przypadkach zabezpiecza się odrzwia rozporą zwaną podstropnicą (rys.4).
Do błędów najczęściej spotykanych przy wykonywaniu w przodkach olunku należą: wykonanie olunku piłą ręczną, wykonanie olunku wąskiego i głębokiego, niewłaściwy dobór średnicy stojaka do średnicy stropnicy, wykonanie olunku w płaszczyźnie skośnej do osi stojaka.

Wiązanie niemieckie

Wiązanie niemieckie (rys. 5) wymaga dokładnego wykonania. Wiązanie to pracuje dobrze zarówno przy ciśnieniu pionowym z góry, jak i przy ciśnieniu z boku.  


Rys. 5. Wiązanie niemieckie
a) na ciśnienie z góry,
b) na ciśnienie z boku,
c, d)— wadliwe wykonanie wiązania

Wiązanie szwedzkie

Wiązanie szwedzkie (rys. 6), stosowane przy ciśnieniach występujących od stropu i ociosów. Polega na styku płaszczyzny stojaka i stropnicy pod pewnym kątem.  


 Materiały ze strony czek.eu

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Dziękuję za zapoznanie się z artykułem. Proszę postaw mi kawę za ten post


Postaw mi kawę