Wiązanie polskie
Wymaga wykonania w grubszym końcu stojaka półokrągłego
wycięcia, tzw. olunku, w którym to wycięciu spoczywa stropnica. Olunek (rys.
3) wykonuje się cylindryczną piłą mechaniczną na powierzchni lub siekierą
na miejscu zabudowy.
Rys.3. Wiązanie polskie
a) olunek dobrze wykonany
b) olunek źle wykonany
Wiązanie polskie jest łatwe do wykonania i pracuje dobrze
przy nacisku pionowym na stropnicę. Przy nacisku bocznym stojaki mają tendencję
do zsuwania się do wyrobiska. W takich przypadkach zabezpiecza się odrzwia
rozporą zwaną podstropnicą (rys.4).
Do błędów najczęściej spotykanych przy wykonywaniu w
przodkach olunku należą: wykonanie olunku piłą ręczną, wykonanie olunku
wąskiego i głębokiego, niewłaściwy dobór średnicy stojaka do średnicy
stropnicy, wykonanie olunku w płaszczyźnie skośnej do osi stojaka.
Wiązanie niemieckie
Wiązanie niemieckie (rys. 5) wymaga dokładnego wykonania. Wiązanie to pracuje dobrze zarówno przy ciśnieniu pionowym z góry, jak i przy ciśnieniu z boku.
Rys.
5. Wiązanie niemieckie
a) na ciśnienie z góry,
b) na ciśnienie z boku,
c, d)— wadliwe wykonanie wiązania
Wiązanie szwedzkie
Wiązanie szwedzkie (rys. 6), stosowane przy ciśnieniach występujących od stropu i ociosów. Polega na styku płaszczyzny stojaka i stropnicy pod pewnym kątem.
