Rurociąg przeciwpożarowy Ppoż

Rurociągi przeciwpożarowe przeznaczone są do
         zwalczania pożarów oraz zagrożeń pyłowych.Kierownik ruchu zakładu górniczego zezwala na
         wykorzystanie rurociągów przeciwpożarowych do innych
        celów niż wymienione w pkt 5.3.1. Rozpoczęcie
        i zakończenie wykorzystywania rurociągu
        przeciwpożarowego do innych celów powinno być
        zgłoszone i odnotowane u dyspozytora ruchu.
W akcji ratowniczej rurociągi przeciwpożarowe mogą być
        użyte do podawania powietrza, tlenu oraz napojów dla
        zagrożonej załogi. Rurociągi przeciwpożarowe powinny
        być przystosowane do szybkiego połączenia z rurociągami
        sprężonego powietrza na wlotach do poszczególnych
        pokładów lub rejonów.

Rurociągi przeciwpożarowe powinny być:
1) doprowadzone do wszystkich podszybi i nadszybi szybów,
    podszybi i nadszybi szybików oraz do wszystkich czynnych
    przodków, a w kopalniach eksploatujących kopaliny niepalne
    do miejsc niebezpiecznych pod względem pożarowym,
    ustalonych przez kierownika ruchu zakładu górniczego,
2) zainstalowane w wyrobiskach z grupowymi i rejonowymi
    prądami świeżego powietrza, w wyrobiskach
    z przenośnikami taśmowymi oraz w wyrobiskach
    korytarzowych z prądem powietrza prowadzonym na upad,
3) w zakładach górniczych eksploatujących kopaliny niepalne
    dopuszcza się instalowanie rurociągów w innych
    wyrobiskach ustalonych przez kierownika ruchu zakładu
   górniczego.

Rurociągi przeciwpożarowe powinny zapewniać pobór
     wody z hydrantu w końcowych punktach sieci w ilości co
     najmniej 0,6 m3/min, przy ciśnieniu nie mniejszym niż
     0,4 MPa. Parametry te powinny być spełnione niezależnie od
     poboru wody do celów technologicznych.
  Ciśnienie statyczne wody w rurociągach
     przeciwpożarowych, z wyjątkiem rurociągów zabudowanych
     w szybach, nie powinno przekraczać 1,6 MPa. Kierownik
     ruchu zakładu górniczego może zezwolić na stosowanie
     wyższych ciśnień pod warunkiem zabudowania przed
     hydrantami zaworów redukujących ciśnienie statyczne do
     1,6 MPa lub zastosowania armatury dostosowanej do
     wyższych ciśnień. W przypadku stosowania zaworów
     redukcyjnych rurociągi przeciwpożarowe powinny być
     wyposażone w zawory bezpieczeństwa.

W nowo projektowanych sieciach rurociągów
       przeciwpożarowych główne rurociągi doprowadzające
       wodę do wyrobisk instaluje się w szybach wdechowych.
Rurociągi przeciwpożarowe powinny mieć główne
       i rezerwowe zasilanie.Główne zasilanie rurociągów przeciwpożarowych
      powinno odbywać się ze zbiorników wodnych
      powierzchniowych lub zbiorników wodnych dołowych.Dla rezerwowego zasilania rurociągów
      przeciwpożarowych można wykorzystać rurociągi
      głównego odwadniania zakładu górniczego przez
      połączenie ich z rurociągami przeciwpożarowymi:
  1) bezpośrednio przy ciśnieniu statycznym wody
      do 1,6 MPa (16 kG/cm2),
  2) poprzez zawór redukcyjny przy ciśnieniu statycznym
      wody powyżej 1,6 MPa.

  

 W razie gdy do rurociągów przeciwpożarowych
        doprowadzona jest woda z rurociągów głównego
        odwadniania, konieczne jest zabudowanie odpowiednich
        filtrów na wlotach do rurociągów przeciwpożarowych.
  Rurociągi przeciwpożarowe powinny być tak
         zabudowane, aby nie ograniczały funkcjonalności
         wyrobisk i urządzeń w nich zabudowanych, nie były
         narażone na uszkodzenia oraz umożliwiony był dostęp
         do zasuw i hydrantów.

  

Rurociągi zawiesza się na uchwytach wmurowanych
           albo zakotwionych w ociosy i strop wyrobisk, bądź
          mocuje do obudowy wyrobiska za pomocą łańcuchów
          o odpowiedniej wytrzymałości lub używa innych
           sposobów zapewniających bezpieczne i trwałe
           zawieszenie. W rurociągach spawanych stosuje się
           połączenie kołnierzowe w odległościach nie większych
           niż 60 m. Rurociągi powinny być zawieszone
           w odległościach nie większych niż 12 m.

Zasuwy w rurociągach przeciwpożarowych instaluje się:
   1)w nadszybiach  i  podszybiach szybów i szybików,
   2) na początku wszystkich odgałęzień ruro­ciągów,
   3) w chodnikach głównych i przekopach w odstępach nie
       większych n iż 400—600 m.

 Rurociągi przeciwpożarowe powinny być wyposażone
       w zawory hydrantowe z nasadami o średnicy 52 lub 75 mm.
Przy zaworach hydrantowych w miejscach łatwo
      dostępnych zabudowuje się szafki hydrantowe.
      W miejscach, w których powinny być zainstalowane dwie
      lub więcej szafek hydrantowych, można stosować jedną
      z wężami pożarniczymi podwójnej długości.

Szafka hydrantowa powinna zawierać następujący sprzęt
            pożarniczy, dostosowany do średnicy hydrantu:
    1) odcinek węża pożarniczego W—52 bądź W—75,
    2) prądownicę 52 mm lub 75 mm,
    3) klucz do łączenia węży, przystosowany również do
       otwierania zaworów hydrantowych.
 

W przypadku wyposażenia szafek w węże pożarnicze
     

 nieodpowiadające średnicy nasad zaworu hydrantowego,
       szafki te wyposaża się w dwa odpowiednie przełączniki.
 
Wyposażenie rurociągów przeciwpożarowych w zawory
       hydrantowe i szafki hydrantowe powinno odpowiadać
       wymaganiom podanym w tabeli nr 3.
 
W rurociągach stosuje się uszczelki wykonane
       z materiałów niepalnych lub trudno palnych,
      dostosowanych pod względem wytrzymałości konstrukcji
      do danego typu połączeń.  

Zabudowa łuku obudowy

Kolejność wykonywania zadania

1.  Sprawdzenie stanu obudowy (czy nie brakuje nakrętek/śrub, zamka lub rozpory stabilizującej jeżeli brakuje to zamontować i dokręcić kluczem)
2. Odprężenie obudowy kilofem - uderzyć kilofem w obudowę (stojąc w miejscu zabudowanym, oraz stojąc nie przed tą obudową tylko zboku w bezpiecznym miejscu)
3. Sprawdzenie przy pomocy łomu obrywki stropu i ociosów
4. Zamontowanie złącz obudowy na łuku stropnicowym
5. ułożenie stopy podporowej
6. przeniesienie łuku ociosowego z pomocą instruktora
7. dostawienie łuku do stropnicowego z pomocą instruktora
8. założenie i dokręcenie wstępnie złącz obudowy w miejscu zakładki łuków
9. założenie rozpór stabilizujących 
10. sprawdzenie kierunku i niwelacji
11. wykonanie opinki i wykładki
12. dokręcenie ostateczne  

Wykaz narzędzi

• klucz dynamometryczny i klucz zwykły
• kilof
• łopata
• łom
• poziomica
• metrówka

 Wykaz materiałów

• 1 łuk ociosowy
• 1 stopa podporowa
• 2 kompletne złącza obudowy
• rozpory stabilizujące
• okładziny żelbetowe (betonity)
• bryły skały płonne

Zabudowa podciągu drewnianego stojakiem sv

Wykaz narzędzi i sprzętu pomocniczego

• Kilof (do podkopania miejsca pod stojak)
• Młot górniczy (do zabicia podciągarki)
• Klucz zwykły oraz klucz dynamometryczny  (do skręcania zamków)
• Łom (do sprawdzenia opinki)
• Siekiera (do wykonania podkładu pod stojak)
• Łopata (do wykopania miejsca na stojak)
• Miara  (do zmierzenia odległości między spągiem a podciągiem, dla ustawienia stojaka)

Wykaz materiałów

• Stojak SV + 3 zamki
• Podciągarka do stojaka SV
• Drewno do podciągu drewnianego
• Kawałek drewna do ewentualnego podkładu pod stojak
• Łańcuszki + śruby zabezpieczające  (do zabezpieczenia ryśpy oraz stojaka)

Etapy wykonania zadania

• Łomem sprawdzamy opinkę stojąc w bezpiecznym miejscu - nie pod miejscem sprawdzania
• Sprawdzamy stan obudowy oraz czy nie brakuje nam jakiś elementów obudowy, jeżeli brakuje musimy to uzupełnić
• Dobieramy odpowiedniej długości drzewo w zależności od ilości łuków jakie mamy zabudować
• Zawieszamy łańcuszki (tak aby nie wstawiać ręki za obudowę)
• Zawieszamy podciąg drewniany zapinając łańcuszki tak aby drewno jak najbardziej przylegało do łuków stropnicowych. Jeżeli jest luz pomiędzy ryśpą a łukiem dobijamy klin w miejsce pomiędzy łańcuchem a ryśpą drewnianą tak aby drewno trzymało się sztywno obudowy na łańcuszkach. 
• Mierzymy za pomocą kamienia lub śruby gdzie ma stać nasz Sv. Spod podciągu drewnianego spuszczamy w dół kamień, tam gdzie opadnie kamień wykopujemy kilofem i łopatą miejsce na stojak. 
• Jeżeli potrzeba wykonujemy drewniany podkład pod SV i wstawiamy w miejsce gdzie wykopaliśmy dziurę po to aby nasz SV nie wtapiał się w miękki spąg.
• Następnie mierzymy miarą odległość od spągu lub podkładu do ryśpy drewnianej zostawiając mniej więcej 3 cm odstępu. 
• Rozsuwamy nasz stojak tak aby pasował do miary. 
• Skręcamy środkowy zamek kluczem kręcąc śruby naprzemiennie. 
• Następnie skręcamy górny zamek lekko palcami. 
• Stawiamy stojak na podkładzie i ustawiamy tak aby dobrze stał pod podciągiem drewnianym. 
• Zabezpieczamy stojaka łańcuszkiem 
• Zakładamy podciągarkę i zabijamy ją młotem
• Sprawdzamy czy podciągarka jest dobrze zabita
• Luzujemy środkowy zamek.
• Podciągamy SV podciągarką do momentu oporności
• Skręcamy środkowy zamek 
• Zakładamy zamek dolny i także skręcamy
• Zwalniamy podciągarkę i ściągamy ją
• Skręcamy górny zamek
• Porządkujemy narzędzia

Szycie taśmy

Instrukcja dla pracowników zatrudnionych przy spisaniu taśmy

1. W miejscu gdzie będzie wykonywane spięcie taśmy sprawdzić stan obudowy wyrobiska. 
2. W polach metanowych sprawdzić stężenie metanu
3. Wyłączyć przenośnik taśmowy w KSWO1 w poz. 0 i zawiesić tabliczkę NIE ZAŁĄCZAĆ PRACE KONSERWACYJNE z data, zmianą i podpisem
4. Wykonać pomost roboczy
5. Oba końce taśmy w miejscu nakładania zszywek obciąć pod kontem prostym przy użyciu noża ciesielskiego i kątownika
6. Wybić otwory pod zszywki za pomocą wybijaka górniczego
7. Założyć i skręcić zszywki
8. Zdemontować pomost roboczy usunąć wszelkie narzędzia i sprawdzić stan taśmy w ruchu w celu sprawdzenia poprawności wykonania spinania taśmy

Plan działania przedłużenia przenośnika Groto Skat

Czynności prowadzące do wykonania zadania.

• sprawdzić stan obudowy
• sprawdzanie stanu atmosfery kopalnianej - pomiar metanu
• dokonanie obrywki czoła przodka oraz stropu i ociosów
• sprawdzenie prawidłowości zabudowania lutniociągu
• uporządkowanie miejsca pracy
• wyczyszczenia urobku ze spągu (przygotowanie miejsca) na długość przedłużenia przenośnika - skat.
• wyłączenie z pod napięcia przenośnika skat
• powieszenie tablicy informacyjnej i spowodowanie przerwy w zasilaniu
• zdemontowanie rozpór lub wyciągnięcie kotew w stacji zwrotnej
• poluzowanie śrub napinających łańcuch na stacji zwrotnej
• naciągnięcie luzu łańcucha roboczego, odkręcenie śrub zabezpieczających zamki boczne i rozpięcie łańcucha

 Wykaz elementów obudowy i materiałów:

• rynna dołączna (1,5 metra), łańcuch roboczy skat 3 mb
• pasówki łańcucha skat 1,3,5,7,9,11,13.....
• łańcuch skata, śruby zabezpieczające zamki boczne śruby fi 20na klucz 30
• 4 uchwyty do przystawek bocznych, śruby z nakrętkami fi20 do tych uchwytów 2 przystawki boczne

 Wykaz narzędzi i sprzętu kontrolno-pomiarniczego

• kilof, łopata, łom do obrywki, skat, klucze 30 po dwie szt. (oczkowy i zwykły)
• metanomierz
• ciągarka BKS, wiertarka ze świdrem 1m z raczkiem fi42 mm
• podciągarka do stojaków Valent lub SV

Moje zadanie polega na przedłużeniu o 1 rynnę przenośnika zgrzebłowego Groto Skat 63. Przenośnik Groto Skat 63 składa się z napędu: (rynna napędowa, silnik 15 kv, przekładnia, przekładnia 3-stopniowa, sprzęgło typu peryfleks, gwiazdy napędowej wraz z wkładem wyrzutnikowym, czopie, rynien dołączonych, stacji zwrotnej, łańcucha roboczego oraz przystawek bocznych.

Aby zrealizować powyższe zdanie musiałem wykonać następujące czynności: 

• sprawdzić stan obudowy
• dokonać pomiaru atmosfery kopalnianej, w szczególności CH4
• dokonać obrywki czoła przodka, stropu i ociosów
• sprawdzić prawidłowość lutniociągu
• uporządkowanie miejsca pracy
• wyczyścić z urobku spąg na długości przedłużenia przenośnika
• wyłączyć spod napięcia przenośnik groto skat, powiesić tabliczkę informacyjną o planowanej robocie
• dokonanie przez uprawnionego elektromontera przerwy w zasilaniu
• zdemontowanie rozpór lub wyciągnięcie kotew na stacji zwrotnej
• poluzowanie śrub napinających łańcuch na stacji zwrotnej
• naciągnięcie luzu łańcucha roboczego i odkręcenie śrub zabezpieczających zamki boczne
• rozpięcie łańcucha

Musiałem również przygotować następujące materiały:

• jedną rynnę do dołączną (1,5m)
• łańcuch roboczy skat 63 (3mb)
• pasówki łańcucha skat 1,3,5,7,9,11,13
• dodatkowe 2 zgrzebła łańcucha skat
• śruby zabezpieczające zamki boczne fi20 na klucz 30
• 4 uchwyty do przystawek bocznych
• śruby z nakrętkami fi20 do tych uchwytów
• dwie przystawki boczne

Ponadto przygotowałem potrzebne narzędzia i sprzęt kontrolno-pomiarowy:

• kilof, łopata, łom do obrywki skał
• klucze 30 po 2 szt. (maszynowy i oczkowy)
• metanomierz
• ciągarka bks
• wiertarka elektryczna lub na sprężone powietrze ze świdrem 1m i raczkiem fi42
• podciągarka do stojaków Valent lub SV

Czynności które wykonywałem były następujące.

Po przeprowadzeniu wszystkich czynności prowadzących do wykonania zadania i rozpięcia łańcucha na górnej trasie przesunąłem stację zwrotna do tyłu na odległość ok. 1,7 m. Wprowadziłem w łańcuch dolny nową rynnę , po tej czynności wprowadziłem górny łańcuch i zciągnąłem trasę - przy pomocy ciągnika BKS łańcuch roboczy do spięcia (wykorzystując pasówkę aby był odpowiednio upięty) Spiąłem łańcuch , zabezpieczyłem boczne zamki śrubami i umocowałem poprzeczki (zgrzebła). Dodatkowo wyregulowałem naciąg łańcucha przy pomocy śrub napinających na stacji zwrotnej. Wywierciłem otwory na głębokość lm i zakotwiłem stację . Na bokach rynny dołączonej umocowałem 4 uchwyty do zamocowania przystawek i je założyłem aby urobek nie wysypywał się na boki. Zdjąłem tabliczkę informacyjną i poleciłem elektrykowi aby podłączył napęd pod napięcie. Ostrzegłem załogę że będę wykonywał próbę przenośnika i wycofałem ich na bezpieczną odległość. Po stwierdzaniu że przenośnik równomiernie pracuje zgłosiłem osobie dozoru wykonanie zadania.

Do pracy przystąpiłem w odzieży i obuwiu ochronnym , ponadto na głowie miałem hełm i lampę górnicza. Przy sobie posiadałem aparat ucieczkowy. Używałem również środki ochron indywidualnych takie jak: okulary ochronne, rękawice, zatyczki do uszu , maskę przeciwpyłową , opatrunek osobisty.

Po wykonaniu zadania uporządkowałem miejsce pracy. Przez cały czas wykonania zadania dbałem aby zachowany był ład i porządek.

Przedłużenie rurociagu sprężonego powietrza o pasówkę o długości 3m.

SZCZEGÓŁOWY PLAN DZIAŁANIA

1. Oględziny miejsca pracy, miejsca zawieszenia rurociągu pod kątem możliwych zagrożeń ze strony stropu, ociosu (dokonujemy poprawek)
2. Przodowy kontroluje stężenie CH4 (pole metanowe)
3. Porządkujemy stanowisko pracy, przygotowujemy na miejsce materiały, narzędzia. Zakręcamy zasilanie w uzgodnieniu z innymi użytkownikami sieci lub dyspozytorem - jeżeli zamknięcie skutkuje odcięciem innych urządzeń. 
4. Rozładowujemy ciśnienie poprzez otwarcie zaworu na końcu rurociągu. Jeżeli do zaworu dopięty jest wąż należy go odłączyć. (koniecznie założyć gogle)
5. Po upewnieniu się o stanie bezciśnieniowym demontujemy zaślepkę, zawieszamy łańcuchy do obudowy dla podwieszenia przedłużanego odcinka (0,5 m od obu końców planowanego podwieszania pasówki koniecznie w goglach, możliwość zaprószenia oczu)
6. Podwieszamy przedłużany odcinek rurociągu na zabudowanych do obudowy lub do rozpór stabilizujących łańcuchach. 
7. Łączymy kołnierze rur trzema śrubami z zachowaniem luzu na włożenie uszczelki. 
8. Zakładamy centrycznie uszczelkę i podtrzymując ją dokręcamy śruby do lekkiego docisku. 
9. Uzupełniamy śruby do kompletu i dokręcamy równym momentem na całym obwodzie śruby naprzemianległe. 
10. Przedmuchujemy skręcony odcinek dla usunięcia możliwych zanieczyszczeń przez lekkie uchylenie zasuwy (koniecznie wycofanie osób postronnych z miejsca wylotu rury i założenie gogli)
11. Zabudowa zaślepki z zaworem odcinającym na końcu rurociągu w sposób identyczny jak przy łączeniu kołnierzy. 
12. Oddanie pod ciśnienie przedłużonego odcinka i kontrola szczelności połączenia. 
13. Uporządkowanie miejsca pracy, zwrot narzędzi.

Wymiana podkładu torowego

Instrukcja dla pracowników zatrudnionych przy konserwacji torów

Przed przystąpieniem do pracy pracownik powinien

1. Powiadomić poziomego dysponenta ruchu o miejscu, rodzaju i czasie rozpoczęcia wykonywanej pracy
2. Ocenić stan wyrobiska
3. Wyłączyć przewód jezdny łącznikiem sekcyjnym, zabrać dźwignie z łącznika i zawiesić tabliczkę z odpowiednią treścią. 
4. Zewrzeć przewód jezdny za pomocą uszyniaczy trakcyjnych w odległości max. 5m od miejsca wykonywanej pracy. 
5. Zamieścić czerwone lampy ostrzegawcze 20m od miejsca pracy. Jeżeli lampy nie są widoczne z odległości drogi hamowania umieścić je w odległości 80m. 
6. W odległości 10m od miejsca wykonywanej pracy należy wykonać tymczasowe zapory torowe. 
7. Przystąpić do wymiany starego podkładu

• odkopać stary podkład kolejowy (wykopać na tyle aby mieć potem miejsce na wyciągnięcie podkładu)
• rozkręcić śruby
• wyciągnąć stary podkład i w jego miejsce wstawić nowy
• przykręcić śruby
• dokonać podpicia podkładu i uzupełnić podsypkę do poziomu stopek szyn
• stanowisko po zakończeniu pracy należy uporządkować 
• powiadomić dysponenta poziomowego o zakończeniu prac

Przepisy dotyczące zagrożenia wyrzutów gazu i skał

Podstawowe pojęcia

• Gaz wolny jest to gaz wypełniający pory i szczeliny w pokładzie węgla i skałach otaczających 
• Gaz sorbowany jest to gaz związany z węglem fizycznie i chemicznie w procesie sorpcji (wiązania gazu z węglem) 
• Desorpcja jest to proces odwrotny do sorpcji, polegający na oddawaniu gazu związanego z węgla. 

Przyczyny wyrzutów gazów i skał: 

• wysoka gazonośność złoża
• wysokie naprężenie w złożu, spotęgowane eksploatacją górniczą 
• mała wytrzymałość węgla

Fontanny gazowe (fukacze)

• Źródłem fukaczy są zbiorniki gazu wolnego występujące w pokładzie węgla lub skałach otaczających pod dużym ciśnieniem. 
• Miejscem występowania takich zbiorników są strefy zaburzone tektonicznie. 
• Zainicjowanie gwałtownego wypływu gazu może być spowodowane: wierceniem otworu, robotami strzałowymi, urabianiem mechanicznym. 

Zagrożenia wyrzutami gazów i skał

• Wielkość wyrzutu określa się ilością wyrzuconych skał w tonach i ilością wydzielonych gazów w m3. 
• Intensywność wrzutu to ilość wyrzuconych mas skalnych i wydzielonych w czasie wyrzutu gazów w jednostce czasu (t/min, m3/min)
• 1958 Nowa Ruda 5000t i 750 000 m3 wyrzut trwał 8 minut 

• Ustala się dwie kategorie zagrożenia wyrzutami metanu i skał w podziemnych zakładach górniczych wydobywających węgiel kamienny:

1. skłonne do występowania wyrzutów metanu i skał
2. zagrożone wyrzutami metanu i skał

• Ustala się dwie kategorie zagrożenia wyrzutami gazów i skał w podziemnych zakładach górniczych wydobywających węgiel kamienny. 

Badania

• ciśnienia gazu w otworach o średnicy 42mm
• desorpcji gazów
• próbek gazów do analizy chemicznej 

Objawy wskazujące na zwiększenie zagrożenia wyrzutami gazów i skał to:

• zwiększone ilości zwiercin, wydmuchy zwiercin i gazów, zakleszczanie lub wypychanie wiertła w czasie wiercenia otworów
• odpryskiwanie węgla z ociosów i czoła przodka oraz trzaski w głębi calizny 
• zwiększone wydzielanie gazów po robotach strzałowych
• zwiększenie ilości urobku i jego rozrzucenie na większą odległość od przodka przy tej samej technologii wykonywania robót strzałowych
• zmniejszenie zwięzłości i zmiany struktury węgla w czasie prowadzenia wyrobiska

Zwalczanie zagrożenia wyrzutami

• odprężanie pokładów zagrożonych wyrzutami gazów i skał poprzez wybieranie sąsiedniego pokładu (najmniej zagrożonego wyrzutami) 
• wykonywanie otworów odprężających tzw. zwiercających
• strzelanie odprężające powodujące zniszczenie struktury węgla co pomaga jego odgazowaniu 

Prowadzenie robót górniczych w pokładach zagrożonych wyrzutami

• W pokładach zagrożonych wyrzutami eksploatacja powinna być prowadzona na czysto, bez pozostawiania resztek, które w przyszłości mogłyby stwarzać koncentrację ciśnień. 
• W pokładach I kategorii zagrożenia wyrzutami gazów i skał wolno stosować maszyny urabiające
• W pokładach II i III kategorii zagrożenia wyrzutami gazów i skał użycie maszyn urabiających jest dopuszczalne tylko w tych odcinkach ścian, w których ciśnienie dwutlenku węgla nie przekroczyło 0,3 at, ciśnienie metanu 0,8 at. 
• W pozostałych przypadkach wolno urabiać tylko przy użyciu materiałów wybuchowych.